Change: A Realization

i am sitting in this coffee shop in a mall, enjoying a cup of latte and a cigarette. i face the front mirror of the cafe, watching people outside passing by (good tactic to hunt for cute faces as well haha, anyway). watching each person pass by the cafe, it came into my attention this couple (yes, a male couple) who entered the door and sat by a table almost near me. stared at them closely while sipping my cup when the other guy almost tripped; but his partner actually got his back and put him back on his feet.
wow. thats so nice. i tried to take my eyes off on what they are doing so not to cause any commotion if ever caught haha. but as i am doing this blog on my laptop, i cant help but oversee what they are doing and overhear what they are talking about.
a guy of almost 30 if i may say and a guy of age 22 or 23. sit on that table. they talk about almost anything they could imagine of; asking one another how their day was, how was everything, almost a sponatneous talk between the two of them actually, not a topic at hand nor an issue being discussed. they are just so happy talking to one another. then the phone of older guy rang; he answered it. i tried to hear whats being talked over the phone (tsismoso haha), but i couldnt. i just saw the face of the other guy turned from a lively face to a grey one. after the phone talk, the air between the two went dead, as if no one would like to speak, no one would like to open-up.
"was that your ex? or one of your so-called friends?" asked the other guy in a low voice.
"no, that was no one." said the other guy. and the air went dead for quite a while.
then the older guy started to explain in a low voice what the phone call was all about. i really dont mind overhearing their conversation, but what caught my attention was when taers started rolling down on the cheeks of the other guy. now, this is something that i shouldnt see and shouldnt interfere with. theres only three people inside the cafe that we are in and it seems like for the two of them, i am not included on the number.
the other guy tried to comfort the other guy, brnging out a handkechief off from his pocket and wiping the falling tears off from his partner. then he held up the other guys chin; i heard him saying "i love you and no one would replace you in my heart no matter what" (thats really heart-warming). then he started to kiss the other guy, in the lips, as if they are the only people inside the room.
after the scene, i looked back on my pc, pretending that i saw nohing but i know that the couple is looking at me now. i lifted my head, and yes; they were looking at me with a smile on their faces...
"bro, pasensya na kung naiistorbo ka namin ha. hope you understand..." are the exact words of apaology that the crying guy told me.
i just smiled and said "ok lang yun. i know what youre going through kasi ganyan din ang nangyari sa akin dati. i understand, no need to explain."
they introduced theirselves and i introuced mine as well. they have been together for the past 4 years now and still, they go strong to survive each day no matter who or what comes their way. quite a chit-chat with some strangers ei, hahaha, but at least thats one step of knowing other people like us.
then i continue what i was doing, and ordered another round of latte. dont have plans of going home yet, when this person entered the doors of the cafe. he sat on the very corner of the cafe, scribbling on his phone, making calls but no one seems to answer his calls. then alas, another guy entered the shop and approached him...
"ang tagal mo, san ka ba galing? bakit ngayon ka lang?" asked the guy who waited.
"sorry, may inasikaso lang ako. by the way, i am *****, nice to meet you." said the guy who just went in. "so, saan tayo pupunta?" he followed up.
"movie? gusto mo manood?" asked the first guy. the other guy just nodded.
they went silent for a while as if communicating through their eyes. then they both leave the cafe door and went on to do their business, whatever that might be.
hahaha. what a day, i told myself.
after three cups of latte and almost 7 cigars, i decided to go home and rest, but just when i thought that my day was about to be over, it wasnt.
i was waiting for a bus to take me to the terminal home, when there was this guy who, is just a few meters away, waited with me.
whew, just when i thought that i have to take a cab, the last trip home came. i rode the bus first then he came next.
i sat somewhere in the middle and he sat just a few seats right in front of me. i plugged in my headset to listen to my mp3 player when i heard him speaking in an almost-crying tone. its still fresh on my memory; the exact words that he actually said over the phone to whoever he was speaking with...
"kala ko ba ok na ang lahat? bakit ngayon nakikipaghiwalay ka? ano pa ba gusto mo gawin ko para lang magpatuloy to?" he said...
i was shocked when i heard what he said. but the shocking part was yet to come.
"mahal na mahal kita. ayaw ko mang gawin ang gusto mo pero ilang ulit ko na ginawa ang dapat kong gawin pero parang ayaw mo na din talaga. i will give up, pero wag mong sabihing hindi kita minahal at pinahalagahan."
he shut his phone, bowed down with his right hand on his eyes and started to cry. the driver didnt even notice what had happened because he was busy driving. so it was only i who saw and heard the entire thing.
again, i pretended that i didnt see the whole thing. but this guy looked back at me, as if communicating with me eye-to-eye. i easily connected to what he would like to happen. i sat on the opposite aisle seat beside him and asked him whats wrong and how i could help.
another break-up case. his bf, well, ex-bf now, broke up with him. the reason was quite shallow, but reasons are reasons, and no matter how shallow the reason is, he must respect it. and he respected the reason though we both knew that its quite shallow.
they have been quite a couple for months when this thing happened betwen them. time constraints, coldness etc etc. but he was trying his best to salvage whats remaining and make it as the foundation to start over again; but it seems hat the other guy easily gave up. i know how much he loves his ex. he wouldnt go that emotional and would dare talk to me if not right?
so we talk and talk, discussed and shared some thoughts as the last bus trip reached my house and his house.
"salamat ha, kahit papaano may napagbuhusan ako ng sama ng loob at may nakausap ng matino." told to me by that guy.
"ok lang yun. try to move on, kahit mahirap man sa ngayon." i said...
then the bus stopped on the terminal and we both got off the bus. i bid goodbye and he bid goodbye.
and so here i am, i walked and walked in this road where everyone seems to be a stranger to each other. other walks with someone, others alone. some trip but others would help them to get up on their feet; some trip and get up on their own, no one even noticing that they are stepping on other people.
in this world of a billion individuals, we tend to meet people of different faces and beliefs; some intend to stay and touch our lives in a million ways; some just passing by and be gone like a dust blown by the wind. some would leave a mark in your heart and soul and; some unintentionally leaving a wound that would take time to heal. but all of these ultimately entails one action that has been constant to each and every individual.
CHANGE
all these years, i have met different people. some had been a part of my life until now, and some have been passerby's. but each and every person that i have met contributed to what i am right now. they actually changed my life in ways i never expected. the cahnges might be small, or might be big and serve as turning points in my life, but i dont care what amount of change they brought into my life. and i thank those people for doing that.
so here i am, a changed guy if you may, still walking the path of a bisexual guy, hoping that someday, someone would walk just right beside me. someone who intend to stay and never let go no matter what happens as we walk the road, leading to an uncertain ending...

Byahe ng Jip

Paglalaan:



Sa mga taong naging kasabay ko sa byahe ng jeep sa bawat araw ng aking buhay…
Sa dakilang Diyos ng pag-ibig at paglalaan; ang buwan, ang langit at ang mga bituin; ang mga dahon sa puno ng akasya at ang hangin na yumayakap sa pagbagsak ng mga ito; ang haring araw at ang bawat bukas na dinadala nito sa aking paggising…



At sa taong sumakay sa jeep na sinasakyan ko, sa di inaasahang pagkakataon at lugar. Sa Isang taong sumabay at sasabay sa akin sa bawat trapik ng kalsadang tatahakin ng jip na sinasakyan namin, maging malubak man o masalimuot ang daan, ilang pasahero man ang sumakay at bumaba, masiraan man ang jip sa daan patungo sa kung saan man at ilang milya man ang layo ng daan na aking tatahakin, kakayanin ko ito hanggat alam kong nandyan siya tabi ko, sa byahe ng buhay…






Prolog:



“Beep! Beep!”



Alas-otso ng umaga sa Baguio, nakatayo ako sa isang tindahan sa kanto ng boarding house namin. Nakita ko ang isang jip na tumatakbo papunta sa kanto kung saan ako naghihintay. Pinara ko ang jip sa malayo pa lang para tumigil at isakay ako. Tumapat ang jip sa aking kinatatayuan at ako ay sumakay dito. Magisa pa lang ako sa jip nung sumakay ako dito. Pwede ka nga humiga sa loob nito habang umaandar.



Mabagal ang takbo ng jip. Naghahakot kasi ng pasahero. Pansin ko din na medyo lubak-lubak ang kalsada kung saan dumadaan ang jeep. Halos sumakit ang pwetan ko sa bawat balok na dinadaanan ng aking sinasakyan. Huminto ang jip at napansin kong may sumakay na grupo ng estudyante; umupo sa kabilang dulo, maiingay, nagkekwentuhan. Sa kalagitnaan ng biyahe ay nahirapan ang driver sa pagmamaneho. Medyo pataas at matarik ang dinadaanan niyang kalsada ngayon. Ramdam mo ang bigat ng jip sa pasalungang lansangan at ng makarating kami sa tuktok ay may sumakay na isang lalaki at isang babae. Dun sila sa harap ko pumwesyo, nakayakap si lalaki kay babae. Ang sweet, kung baga.



Kada kanto na tinitigilan namin, iba’t-ibang tao ang sumasakay sa jip na nung una ay ako lamang ang laman. May matatanda, may bata; ibat-ibang itsura, iba’t ibang sekswalidad.
Sa wakas, nasa mismong siyudad na ang jip na aming sinasakyan. Paliku-liko ang kalsada; nakakahilo. Maya-maya pay nandyan na ang trapik. Ibat ibang jip; sala-salabat, buhol-buhol. Halos maduling ang mga mata mo sa dami nila. May ibang puno ng pasahero, may ibang konti lang ang laman, may iba naman na walang taong nakasakay.



“UP! Meron bang UP dyan?!?” Sigaw ng driver habang pinapabagal niya ang takbo ng jip.



“Para po manong, dyan lang sa tabi…” Sabi ko naman.



Tumigil ang jip at binaba ako nito sa gate ng eskwelahan ko.



Miyerkules ng mga kapanahunang iyon. Wala akong klase pero kailangan kong pumunta sa eskwelahan para kumuha ng mga libro at mag-edit ng thesis. Kikitain ko pati ang iba kong kaklase para kunin ang ibang notes nila sa ibang subjects na hindi ko madalas pasukan (delingkwente…).



Matapos kong gawin ang mga bagay na yun, umupo ako sa ilalim ni Manong Oble, tanaw ang kalsadang halos apat na taon kong dinadaanan. Apat na taong tinatahak ng bawat jip na sinasakyan ko sa bawat araw na pumapasok ako sa UP; sa tuwing pupunta ako sa Session Road at sa SM; sa tuwing gusto kong umalis ng bahay at magikot-ikot; sa tuwing wala akong magawa sa aking pag-iisa.



Lumalamig na ang hangin at halos maging itim na ang langit. Sa ilalim ni Manong Oble, tumayo ako at tumungo sa Session Road upang kumain at tuluyan ng umuwi. Sa terminal ng jip, nakapila ang mga tao habang naghihintay ng masasakyan. Matagal din bago dumating ang mga jip. Halos isang oras ako naghintay at nakatayo bago ako nakasakay.



Di tulad ng biyahe sa umaga, siksikan ang jip pag byahe nito sa gabi. Halos hindi ako makagalaw sa loob.



“Manong, Bakakeng Norte po, estudyante…” Habang inaabot ko ang bayad sa lalaking katabi ko sa jip.



Ngiti lang ang sinalubong niya sa akin at salamat naman ang aking nasambit pabalik.



Maya-maya pa’y, isa-isa kong napansin na bumababa na ang mga pasahero. Lumuluwag na ang jip at sa kalagitnaan ng byahe ay tipong wala na sa lima ang bilang ng sakay nito. Naging apat, tatlo, dalawa at bago makarating sa bahay, ay ako na lamang ang nag-iisang tao sa loob.



“Para po!” Sigaw ko sa driver ng jip.



Saktong tigil nito sa harap ng boarding house. Bumaba ako at tuloy ng pumasok sa bahay.

Nandun na lahat ng mga boardmates ko, nag-iinuman na.



“O, bakit ngayon ka lang? Kanina ka pa namin tinatawagan ah. Shot na!” sabi ng isa kong kasama.



“Sandali lang. Magbibihis lang ako…” ang aking paalam.



Pagkatapos kong magbihis ay dumiretso na ako sa may kusina, umupo at kinuha ang gitara, sabay tira sa mga kwerdas nito at abot naman ng tagay sa akin ng aking katabi.



“Buti may nasakyan ka pang jip? Halos wala ng nakaparada kanina nung pumunta ako ng terminal eh. Naghintay ka ba dun?” tanong niya sa akin.



“Oo. Naghintay ako dun. Kahit na matagal, ok lang.” sabay ngiti at tagay sa isang baso ng alak.



Natapos ang inuman namin at patapos na ang gabi. Bukas, sasakay na naman ako sa isang jip. Ibat-ibang tao muli ang aking makikita. Madalas akong sumakay ng jeep. Sa araw araw pagpunta ko sa kung saan man, nandyan ang jeep para dalhin ako sa kung saan man gusto kong pumunta. Minsan, ako lang ang laman ng jeep at kung minsan naman ay siksikan na sa dami ng pasahero; iba’t-ibang katauhan, iba’t-ibang mukha at personalidad. Maaaring nakasakay ko na dati pa o pwedeng isang bagong mukha. Maluwag man o siksikan, magisa man o may kasama, alam kong sa bawat bukas na darating, sasakay at sasakay pa rin ako sa isang jip. Gaano man kalubak o kakinis ang daan, pataas man o pabulusok ang kalsada, kahit na diretso o paikut-ikot ang lansangan; nandyan pa din ang jip. Naghihintay lang na parahin ko para aking sakyan…







Epilog:



Ang pag-ibig ay parang isang biyahe ng jip sa kalsada ng buhay. Sa biyahe, ang daan ay pwedeng maging malubak, baku-bako, pataas; mga problemang madalas makaengkwentro sa bawat byahe na tatahakin mo. Minsan naman ay pwedeng makinis, diretso; para bang walang maling mangyayari. Minsan, hindi masisiraan sa daan ang jip, kung minsan naman ay palpak ang byahe at kailangan mong sumakay sa iba.

Sa kabila ng bawat biyahe na nasakyan ko, ni minsan ay di ko naranasang sumakay sa isang jip ng may kasabay. Laging mag-isa, walang kasama. Minsan, pumapasok na sa aking isip na pangahbang-buhay na ang ganitong sitwasyon. Sa bawat araw na nilikha ng Diyos ng pag-ibig at paglalaan, hindi ako umaasang may makakasabay at may makakatabi sa bawat byaheng sinasakyan ko.

Pero sa isang di inaasahang pagkakataon, lugar at panahon, may isang taong sumabay sa akin sa biyahe ng buhay at ng pag-ibig. Isang taong hindi ako iniwan sa kabila ng kung ano mang klase ng daan ang aming dadaanan; matiyagang hinintay ang bawat trapik na makaraos upang muling umandar ang jip, at higit sa lahat, tinapos ang bawat biyahe ng jip na sinakyan naming dalwa ng hindi ako iniiwang mag-isa.



Alam ko na ang byahe na sinakyan, sinasakyan at sasakyan nating dalwa ay walang kasiguraduhan; di natin alam kung saan hahantong ang mga ito. Gayun pa man, napakasaya ko dahil ikaw ang taong nakatabi at nakasama ko sa mga byaheng iyon. Ang taong alam kong sasabay sa bawat byahe na sasakyan ko. Ang taong mamahalin ko. Ang taong pinakamamahal ko…

*************************************************************************************

para kay batman

mahal na mahal kita

para sa iyo ito

Bangkang Papel

...

"Bago ko simulan ang bagong lathalain sa aking pahina, nais ko munang pasalamatan ang dakilang Diyos ng pag-ibig at paglalaan; ang mga dahon sa puno ng akasya na patuloy na niyayakap ng hangin habang nalalagas ito; ang langit, mga bituin at ang buwan na naging saksi sa buhay ko at ang araw; ang haring araw na pilit mang itago ng mga ulap sa himpapawid, ay patuloy pa ring sumisikat sa aking mundo upang maging gabay at simbolo ng isang-daang milyang lansangan patungo sa kung saan man ang aking pupuntahan..."

Prolog:

"Maraming salamat sa pagtawag. Maging masaya ka sana..."

"toot... toot..."

Isa iyon sa mga araw na masasabi kong normal na sa akin. Ang araw na iwan ka ng iyong taong minamahal. Masalimuot, masakit pero kailangang tanggapin. Pilit kong ngumiti para hindi mapansin ng aking mga kasama ang kalungkutan na aking nadarama; pinipilit kong ngumiti kahit sa loob ko ay naghuhumiyaw sa luha at sakit ang aking damdamin. Tumungo ako sa likod-bahay upang doon ay magpalipas ng sama ng loob; para makapag-isip, at kahit papaano'y maibsan at malimutan ko kahit sandali ang mga pangyayari sa araw na iyon.

Umupo ako sa may kubo namin kung saan tanaw ko ang ilog. Malinis, medyo malakas ang agos dahil sa pagbuhos ng ulan noong nakaraang gabi. Haha, sana isabay na lang ng pag-agos ng tubig ang sakit na aking nararamdaman ng mga kapanuhang iyon. Bigla kong nakita ang isang kapirasong papel at ang aking panulat. Kinuha ko ang mga ito. Tumingin ako sa langit at naramdaman ko ang malamig na hangin na umiihip sa aking balat. Pakiwari ko noon, gusto kong gumawa ng isang eroplanong papel; taglayin ng hangin sa isang lugar kung saan lahat ng problema ko ay maglalaho na parang bula: isang lugar na kung saan, ako ay magiging masaya. Isang lugar na kung saan, wala ka.

Ngunit alam kong ilang eroplanong papel man ang gawin ko, hindi ako nito madadala sa lugar na gusto ko dahil hindi ko masasabi ang pag-ihip ng hangin; hindi ako sigurado sa kung saan ako nito maaaring dalhin.

Biglang nasagi sa aking isip na gumawa ng tula; isulat sa kapirasong papel na iyon ang lahat ng aking nadarama. Lahat ng aking hinanaing at pasakit; lahat lahat na. Lahat na gustong ilabas ng puso ko na halos malunod sa ilog ng luha sa kakaiyak dahil sa iyo.

Inangat ko ang aking panulat; dahan-dahan kong inilapat sa papel at nagsimulang isulat ang isang tula. Isang tula ng paglalaan. Isang tula ng pusong nagmahal ngunit sinaktan. Isang tula na ililimbag ko sa hangin upang mabasa ng langit at ng mga bituin. Isang tula na para sa'yo. Para lang sa'yo.

*************************************************************************************

... kahapon

isang magandang alaala na tila wala ng katapusan

at sa wari ko'y hindi na magwawakas; hindi magtatapos

mga araw na kung saan ang oras ay parang hindi gumagalaw

hindi tumatakbo, nakapako sa bawat sandaling kasama kita

mga sandaling sumpaan ng pagibig na tapat, damdaming mapagmahal

mga sumpaang tunay at wagas na dama ko sa iyong mga haplos

mga sandaling akala ko ay pang-habambuhay, hindi magalalaho

hindi mawawala

... ngayon

singbilis ng paglipas ng araw ang init ng yong pagmamahal,

simbilis ng kidlat ang paglaho nito

isang pagmamahal na inabandona, binalewala, kinalimutan

nilibing sa mga pahina ng kahapon

tadhana nga kaya na mangyari ang ganito?

o sadyang ang damdamin ko bay pinaglaruan mo lang at biniro ng

pagkakataon?

... bukas

pilit kong lilimutin ang bakas ng nakaraan natin,

ang iyong pagmamahal at ikaw

itutuloy ko kung saan ako nadapa, babangon at magsisimula muli

magisa man o may kasama

mahirap man ay pipilitin kong tahakin at buhayin;

ng wala ka sa aking tabi; ang bawat araw

haharapin kung anuman ang nakalaan

at nakasulat sa aking tadhana

...

ito ang libro ng pagibig ng ating kahapon, ngayon at bukas

ang kwentong inukit sa puno ng akasya,

isang librong nilimbag ko sa puso mo at maging ikaw sa akin

kwento ng kahapong kaysaya; kasalukuyang mapait; at ang

walang kasiguraduhang bukas

librong binasa ng langit, ng buwan at mga bituin

ngayon ay kailangan ng itago, kailangan ng limutin

*************************************************************************************

Isang patak ng luha ang aking napansin sa papel na aking pinagsulatan ng tula.

Nasundan pa ng isa, ng isa pa at ng isa pa.

Tatlong patak ng luha ang aking naging tugon habang paulit-ulit kong binabasa ang tula ko para sa'yo.

Muli ay tumingin ako sa ilog. Malakas pa rin ang agos. Malamig pa rin ang hangin na humahampas sa aking balat. Malapit ng lumubog ang haring araw, senyales na ang gabi ay malapit ng sumapit, malapit ng dumating. Malapit ko ng makita ang aking mga gabay; ang langit, ang mga bituin at ang buwan. Tiniklop ko ang papel na pinaglimbagan ko ng tula; tiklop dito, tiklop doon.

Hindi ko napansin na nakabuo na pala ako ng bangkang papel; isang bangkang papel na laman ang istorya ng ating pagmamahalan. Isang bangkang papel na naglalaman ng isang istorya na natapos. Isang istorya ng ating kahapon, ngayon at bukas.

Pumunta ako sa bangkalan dala ang bangkang papel. Saksi ang buwan, ang langit at ang mga bituin, inilapat ko sa tubig at pinanood habang tinatangay ito ng agos. Sa dako pa roon, napansin ko na unti-unti ng nawawala sa aking paningin ang bangkang papel na aking inalay sa ilog.

Isang bangkang papel...

Bangkang papel na ginawa ko ng dahil sa iyo...

Nananalangin sa Dakilang Diyos ng pag-ibig at paglalaan na alisin ang sakit na aking nararamdaman; hipan at taglayin ito ng hangin tulad ng mga dahon sa puno ng akasya; umaasang isabay ito ng agos ng tubig. At sa pagiskat ng haring araw kinabukasan, ay taglay ang bagong umaga at pag-asa; isang librong lilimbagin ko at ng taong magmamahal sa akin habambuhay...

At isang istorya na sana ay hindi mauwi at humantong tulad ng sa atin...

Gaya ng isang bangkang papel...